Όλα περνούν από τον Φερχάτ;

 

Ο «μεσολαβητής» της μειονότητας σε Υπουργούς και Μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης , κάποιοι εκ των οποίων επισκέφθηκαν πρόσφατα τη Ροδόπη και ο ρόλος του Προξενείου

Η αφήγηση της «πρόσβασης»

Στη Ροδόπη, ο Οζγκιούρ Φερχάτ επιχειρεί να πλασάρει τον εαυτό του ως τον άνθρωπο που «έχει άμεση γραμμή» με Υπουργούς και Μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης, κάποιοι εκ των οποίων επισκέφθηκαν πρόσφατα την περιοχή. Προβάλλει ότι μπορεί να μεσολαβήσει για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη μειονότητα και όχι μόνο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη δική του παρέμβαση.

Από τη θεσμικότητα στην προσωπική εξάρτηση

Η εικόνα αυτή χτίζει έναν επικίνδυνο μηχανισμό εξάρτησης. Οι πολίτες της Ροδόπης οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι πρέπει να περάσουν από τον Φερχάτ για να ακουστούν τα αιτήματά τους στα Υπουργεία. Έτσι ακυρώνεται στην πράξη η θεσμική λειτουργία, αφού η πολιτεία έχει προβλέψει καθαρούς και διαφανείς δρόμους επικοινωνίας, χωρίς «μεσάζοντες».

Το παιχνίδι του Προξενείου

Η ανάδειξη τέτοιων «προσώπων-βιτρινών» αποτελεί διαχρονική επιδίωξη του τουρκικού Προξενείου. Πρόσωπα που εμφανίζονται ως «γέφυρα με την Αθήνα», αλλά στην πραγματικότητα φιλτράρουν, ελέγχουν και κατευθύνουν τα αιτήματα της μειονότητας, αποτελούν πολύτιμα εργαλεία. Ο Φερχάτ, θέλοντας ή μη, λειτουργεί ως ακριβώς αυτό: ένας μηχανισμός που υποκαθιστά το ελληνικό κράτος με προσωπική διαμεσολάβηση.

Η φιέστα με τις φωτογραφίες

Ταυτόχρονα, ο Φερχάτ και οι φιλοπροξενικοί συνεργάτες του εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για δημόσιες εμφανίσεις με υπουργούς και θεσμικούς παράγοντες. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη ανάρτησή του, όπου ευχαριστεί θερμά τον κ. Αδαμόπουλο και την οικογένεια του επιχειρηματικού ομίλου ALFA WOOD GROUP για την πρόσκληση σε δείπνο στο Αρνεμούσι Bar-Restaurant. Στην ίδια εκδήλωση φωτογραφήθηκε με τον Πρόεδρο της Βουλής, Νικήτα Κακλαμάνη, και τον Υπουργό Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη, υπογραμμίζοντας τις «πολιτισμένες συζητήσεις» παρά τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις.

Η επιμονή σε τέτοιες φωτογραφικές στιγμές δεν είναι τυχαία. Ενισχύει το αφήγημα του «ανθρώπου που έχει παντού προσβάσεις», καλλιεργεί την εντύπωση ότι οι υποθέσεις της μειονότητας περνούν από το χέρι του και μετατρέπει προσωπικές σχέσεις σε πολιτικό εργαλείο.

Πολιτική κεφαλαιοποίηση

Η τακτική αυτή δεν έχει μόνο κοινωνικές, αλλά και πολιτικές απολήξεις. Ο Φερχάτ αποκτά πολιτικό κεφάλαιο, ενισχύει το προσωπικό του προφίλ και χτίζει ρόλο «κομματάρχη» μέσα στη μειονότητα. Με αντάλλαγμα τη φήμη ότι «χωρίς εκείνον δεν γίνεται τίποτα», δημιουργεί ένα πλέγμα επιρροής που του επιτρέπει να ελέγχει πρόσωπα και καταστάσεις.

Θεσμοί, όχι μεσολαβητές

Η υπόθεση Φερχάτ δεν είναι απλώς μια τοπική ιδιορρυθμία. Είναι σύμπτωμα της συστηματικής προσπάθειας να αντικατασταθεί η θεσμική λειτουργία με προσωπικές «γέφυρες» και μηχανισμούς εξάρτησης.

Η αλήθεια είναι απλή: οι πολίτες της Ροδόπης – είτε ανήκουν στη μειονότητα είτε όχι – δεν χρειάζονται μεσολαβητές. Έχουν το Σύνταγμα, τα Υπουργεία και τους θεσμούς της ελληνικής πολιτείας.

Το ζητούμενο σήμερα είναι να σπάσει το καθεστώς του φόβου και της εξάρτησης. Γιατί όσο η μειονότητα πείθεται ότι όλα περνούν μέσα από τον Φερχάτ, τόσο το Προξενείο θα χαμογελά ικανοποιημένο.