Η FUEN στα θρανία: Μία συνάντηση που ανέτρεψε χρόνια μονομερούς ενημέρωσης

 

Η 7η Ετήσια Συνάντηση της Ομάδας Εργασίας Εκπαίδευσης της FUEN, που φιλοξενήθηκε στην Κομοτηνή, παρουσιάστηκε από συγκεκριμένους μειονοτικούς φορείς ως μια σημαντική ευρωπαϊκή πρωτοβουλία αφιερωμένη στη μειονοτική εκπαίδευση. Ωστόσο, η προσεκτική αντιπαραβολή του επίσημου προγράμματος με όσα συνέβησαν πραγματικά στη Θράκη καταδεικνύει μια ουσιαστική απόκλιση ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και τη διοργάνωση όπως αυτή εξελίχθηκε.

Παρότι είχε ανακοινωθεί ως τετραήμερο με δράσεις σε Κομοτηνή και Ξάνθη, το συνέδριο περιορίστηκε τελικά σε μόλις δύο ημέρες, διεξήχθη αποκλειστικά σε αίθουσα ξενοδοχείου και οι προγραμματισμένες επισκέψεις σε εκπαιδευτικές δομές και συλλόγους ακυρώθηκαν πλήρως.

Το Υπουργείο Παιδείας απέρριψε αίτημα της FUEN για επίσκεψη σε δύο «τουρκικά σχολεία», όρο που δεν υφίσταται στην ελληνική έννομη τάξη, επισημαίνοντας ότι στη Θράκη λειτουργούν μειονοτικά σχολεία, όπως προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης.

Μοναδική θεσμική επαφή αποτέλεσε η ενημέρωση που παρείχε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης σε τρεις συνέδρους. Εκεί αποκαλύφθηκε ότι οι γνώσεις των αποστολών για το νομικό και λειτουργικό πλαίσιο της μειονοτικής εκπαίδευσης ήταν περιορισμένες, βασιζόμενες σχεδόν αποκλειστικά σε μονομερείς πηγές ενημέρωσης. Ενδεικτικό είναι ότι κανένας από τους τοπικούς φιλοπροξενικούς συλλόγους δεν παρευρέθηκε στη θεσμική ενημέρωση — κάτι που δεν συνηθίζεται σε ανάλογες διεθνείς επισκέψεις.

Στο επίπεδο της δημοσιογραφικής κάλυψης σημειώθηκε ένα ακόμη παράδοξο: ενώ το RodopiPress και άλλα τοπικά μέσα απέστειλαν επανειλημμένα επίσημα αιτήματα προς τη FUEN για πληροφόρηση σχετικά με την πορεία του συνεδρίου, τα αιτήματα αυτά, παρότι έγιναν δεκτά από το προεδρείο της FUEN, παρεμποδίστηκαν σε τοπικό επίπεδο από φιλοπροξενικούς μηχανισμούς. Ανάμεσά τους και το μειονοτικό κόμμα DEB/ΚΙΕΦ, το οποίο, παρά τον συνήθως έντονο δημόσιο ρόλο του σε ζητήματα διεθνών επαφών, αυτή τη φορά τηρεί απόλυτη σιωπή για όσα συνέβησαν — σιωπή που προκαλεί εύλογα ερωτήματα.

Στο περιεχόμενο των συνεδριών κυριάρχησαν πέντε φιλομειονοτικοί παράγοντες: η Melek Kırmacı (ABTTF), ο Prof. Dr. Fırat Yaldız (ROİSDER), ο Aydın Ahmet (BTTÖB), ο Ahmet Kara (πρώην πρόεδρος Εφορειών Μειονοτικών Σχολείων) και ο Ozan Ahmetoğlu (Εφορεία Μειονοτικού Γυμνασίου–Λυκείου Ξάνθης). Οι τοποθετήσεις τους παρουσίασαν ένα ενιαίο αφήγημα περί «τουρκικής εκπαίδευσης» στη Θράκη με δήθεν καταργημένη «εκπαιδευτική αυτονομία», αποδίδοντας τις αλλαγές στον αριθμό σχολείων σε στοχευμένες πολιτικές. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί δεν συμβαδίζουν ούτε με το νομικό πλαίσιο της Λωζάννης ούτε με τα δημογραφικά δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών.

Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο του συνεδρίου δεν ήταν η περιορισμένη του έκταση, αλλά το ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η θεσμική ελληνική πλευρά —με σαφήνεια, τεκμηρίωση και απουσία φοβικών αντανακλαστικών— ανέτρεψε στην πράξη το μονοπώλιο ενημέρωσης που ασκούνταν από συγκεκριμένους κύκλους της μειονότητας. Οι Ευρωπαίοι σύνεδροι ήρθαν σε άμεση επαφή με το πραγματικό καθεστώς της μειονοτικής εκπαίδευσης και διαπίστωσαν ότι αρκετές από τις μέχρι τώρα “βεβαιότητες” τους δεν είχαν βάση.

Παράλληλα, η σιωπή του τοπικού φιλοπροξενικού τύπου, η απουσία προσώπων που συνήθως πρωταγωνιστούν σε ανάλογες διοργανώσεις και η έλλειψη επίσημων τοποθετήσεων από το DEB/ΚΙΕΦ ενισχύουν την εντύπωση ότι για πρώτη φορά το σύστημα που επί χρόνια διαμόρφωνε μονομερώς την εικόνα της μειονοτικής εκπαίδευσης βρέθηκε εκτεθειμένο σε ένα περιβάλλον που δεν ελέγχει.

Το συνέδριο της FUEN, παρά τα περιορισμένα του μεγέθη, ανέδειξε μια βαθύτερη ανάγκη: η Θράκη δεν χρειάζεται επικοινωνιακή διαχείριση, αλλά θεσμική καθαρότητα, σοβαρή ενημέρωση και σταθερή παρουσία των αρμόδιων υπηρεσιών.

Και το ερώτημα προκύπτει με φυσικό τρόπο: γιατί μια τόσο απλή, τεκμηριωμένη και διαφανής παρουσίαση της πραγματικότητας δεν είχε γίνει μέχρι σήμερα;

Η εμπειρία αυτής της διοργάνωσης δείχνει ότι όταν η Ελλάδα λειτουργεί συντονισμένα, με γνώση, επιχειρήματα και θεσμική σοβαρότητα, η παραπληροφόρηση καταρρέει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο πιστεύαμε.

Η Θράκη έχει ανάγκη ακριβώς αυτή τη σταθερότητα — και μια ενημέρωση που θα υπηρετεί τα πραγματικά δεδομένα αντί για προσχηματικά αφηγήματα.