Οι αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησαν στις 24 Μαρτίου του 1999 και κράτησαν 78 ημέρες. Αφορμή για την έναρξη των βομβαρδισμών ήταν η άρνηση του Μιλόσεβιτς να αποδεχθεί την ξένη στρατιωτική παρουσία στο Κόσοβο, υπό τους όρους που έθεσε η διεθνής κοινότητα, στη διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας.

Από τις 24 Μάρτη μέχρι στις 8 Ιουνίου 1999, πραγματοποιήθηκαν 35.000 αεροπορικές επιθέσεις από περισσότερα από 1.000 αεροπλάνα, 206 ελικόπτερα και αεροπλανοφόρα. Χρησιμοποιήθηκαν περισσότεροι από 10.000 πύραυλοι με 79.000 τόνους εκρηκτικών κατασκευασμένων με απαγορευμένα υλικά, όπως οι βόμβες γραφίτη και εκείνες με το αποδυναμωμένο ουράνιο.

Στην αεροπορική εκστρατεία κατά της Γιουγκοσλαβίας έλαβαν μέρος 1.150 μαχητικά αεροσκάφη και 206 ελικόπτερα του ΝΑΤΟ που απογειώθηκαν από 59 βάσεις σε 12 χώρες και πραγματοποίησαν συνολικά 2.300 επιδρομές. Εκτοξεύτηκαν εναντίον διαφόρων στόχων 420.000 βλήματα συνολικού βάρους 22.000 τόνων, 20.000 πύραυλοι, εκ των οποίων οι 1.300 ήταν τύπου Κρουζ και 37.000 βόμβες διασποράς, ενώ σε 14 περιοχές στο Κόσοβο και τη νότια Σερβία χρησιμοποιήθηκαν βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Η Πρίστινα δέχτηκε 374 αεροπορικές επιθέσεις (πέντε επιθέσεις την ημέρα), ακολουθεί η Πρίζρεν με 232. Το Βελιγράδι κατέχει την τρίτη θέση με «μόνο» 212 επιθέσεις. Στις πρώτες δέκα θέσεις δεν εμφανίζεται το Πάντσεβο, αλλά αυτή η πόλη μαζί με το Νόβι Σάντ κατέχουν την πρώτη θέση σε ότι αφορά τις επικίνδυνες τοξικές ουσίες που δέχτηκαν.

Τα διαθέσιμα στοιχεία αναφέρονται σε καταστροφές 328 δημοτικών σχολείων, την καταστροφή 25 πανεπιστημιακών σχολών, 15 κολεγίων, 20 φοιτητικών εστιών, 33 νοσοκομείων, 23 μοναστηριών, 32 εκκλησιών, 4 νεκροταφείων, 15 μουσείων, 5 έδρες τηλεόρασης, 44 αναμεταδότες τηλεοπτικών προγραμμάτων, 61 γέφυρες, 19 σιδηροδρομικούς σταθμούς, 34 σταθμούς λεωφορείων, 13 αεροδρομίων, 121 εργοστασίων, 23 διυλιστηρίων και αποθηκών καυσίμων, 23 εργοστάσια παραγωγής τροφίμων, 21 πρεσβείες και προξενεία. Οι δε υλικές ζημιές που υπέστη η χώρα εκτιμώνται μεταξύ 30 και 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν 1.002 στρατιώτες και 2000 άμαχοι πολίτες, ενώ τραυματίστηκαν 6000 άτομα. Υπολογίζεται ότι από τα θύματα το 30% ήταν παιδιά.

Η Σερβία υπέστη τέτοια ζημιά που δεν θα μπορέσει να ανακάμψει για τουλάχιστον 40 χρόνια.

Δεκαοχτώ (18) χρόνια μετά, μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να αναφερθούμε στον πολυεπίπεδο αντικειμενικό σκοπό της “ανθρωπιστικής επέμβασης” που δεν ήταν άλλος από την δημιουργία νέων μοντέλων πολεμικής εμπλοκής, την εγκαθίδρυση κράτων-φαντασμάτων με κυβερνήσεις “μαριονέτα”, την επίτευξη γεωπολιτικών στόχων και την διεξαγωγή “ιστορικών πειραμάτων” που οδήγησαν, βεβαίως και σε ανεπιθύμητες καταστάσεις όπως η ανάδυση του μεταισλαμισμού και του ριζοσπαστικού ισλάμ αλλά και της νέας μεταναστευτικής/προσφυγικής κρίσης ενώ την εφαρμογή αυτού του μοντέλου την είδαμε και σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία.

Η Ελλάδα πρέπει να αντιληφθεί ότι το Διεθνές Δίκαιο πλέον δεν υφίσταται καθώς το δίκαιο του ισχυρού μπορεί να το αντικαταστήσει ανά πάσα στιγμή για αυτό και η Ηγεσία της Χώρας οφείλει να επαγρυπνεί και ο Λαός να αποτελεί πολλαπλασιασθεί ισχύος που θα αντιμετωπίζει οποιαδήποτε κρίση κι απειλή.

Άλλωστε την “κρίσιμη ώρα” μόνον ο Θεός της Ελλάδας θα σταθεί δίπλα μας καθώς και οι Σύμμαχοι ακόμη θα παρέμβουν κατόπιν εορτής όπως έχει δείξει η μέχρι σήμερα ιστορική πραγματικότητα!

17 Μαρτίου 2004: Ό επίλογος της εθνοκάθαρσης των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο (video)

Δεκατέσσερα χρόνια (14) συμπληρώθηκαν από τα τελευταία βίαια επεισόδια κατά του σερβικού πληθυσμού στο Κόσοβο. Στις 17 Μαρτίου του 2004, χιλιάδες Αλβανοί επιτέθηκαν σε σερβικούς θυλάκους στο Κόσοβο, πυρπολώντας σπίτια, εκκλησίες και μοναστήρια.

Αφορμή για την έξαρση της βίας ήταν ο πνιγμός, στον ποταμό Ίμπαρ, δύο παιδιών αλβανικής εθνότητας. Για το τραγικό αυτό γεγονός ενοχοποιήθηκαν Σέρβοι, που υποτίθεται ότι καταδίωκαν τα παιδιά, αναγκάζοντάς τα να καταφύγουν στο ποτάμι, όπου και πνίγηκαν. Οι έρευνες της UNMIK αργότερα απέδειξαν ότι επρόκειτο για ατύχημα και πως κανείς Σέρβος δεν ευθύνεται για το θάνατο των παιδιών.

Το σενάριο για την καταδίωξη των παιδιών κατασκεύασαν Αλβανοί δημοσιογράφοι και τοπικοί πολιτικοί ηγέτες, πείθοντας συγγενείς των θυμάτων και φίλους των παιδιών να ισχυριστούν ότι, Σέρβοι ευθύνονται για τον πνιγμό τους. Αργότερα, όλοι οι μάρτυρες ανακάλεσαν, δηλώνοντας ότι δεν θυμούνται τι ακριβώς συνέβη. Τα αλβανικά ΜΜΕ, αναπαράγοντας συστηματικά τις φήμες για τον πνιγμό των παιδιών, προκάλεσαν γενίκευση των επεισοδίων.

Το διήμερο από τις 17 έως τις 19 Μαρτίου του 2004, όσο διήρκεσαν τα επεισόδια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, δολοφονήθηκαν εννέα Σέρβοι, κάηκαν ολοσχερώς 935 σπίτια, 10 σερβικά σχολεία, 35 ορθόδοξοι ναοί και μοναστήρια, ενώ καταστράφηκαν 18 μνημεία του σερβικού πολιτισμού.

Οι βιαιοπραγίες των Αλβανών ανάγκασαν 4.000 Σέρβους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ενώ από έξι πόλεις και εννέα χωριά διώχθηκαν όλοι οι Σέρβοι και επιβλήθηκε πλήρης εθνική κάθαρση.

Κατά τις συμπλοκές των Αλβανών εξτρεμιστών με δυνάμεις της KFOR και την αστυνομία σκοτώθηκαν 11 Αλβανοί και τραυματίστηκαν 811, ενώ συνελήφθησαν 270 άτομα εκ των οποίων, αργότερα, οι 143 καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης πολλών ετών.

Οι 20.000 στρατιώτες της διεθνούς δύναμης (KFOR) φάνηκαν ανέτοιμοι να αποτρέψουν την έξαρση της βίας και η τότε σερβική κυβέρνηση κατηγόρησε το ΝΑΤΟ ότι επέδειξε ανοχή και επέτρεψε την εθνική κάθαρση του κεντρικού Κοσόβου.

Παρά τις ενδείξεις για σκηνοθετημένη “εξέγερση” των Αλβανών, κανένας από τους οργανωτές των επεισοδίων δεν λογοδότησε ενώπιον της δικαιοσύνης.

Σε πόρισμα της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών (BND), που δημοσιοποιήθηκε μετά τα επεισόδια, αναφέρεται ότι τη βία οργάνωσαν, πολλές ημέρες πριν από τον πνιγμό των παιδιών, πρώην διοικητές του Απελευθερωτικού Στρατού των Αλβανών (UCK).

Το πόρισμα αυτό βασίζεται σε τηλεφωνικές συνομιλίες που κατέγραψε η BND μεταξύ του υψηλόβαθμου στελέχους του UCK Σαμεντίν Τσεζαΐρι και άλλων πρώην ανταρτών. Ο Σαμεντίν Τσεζαΐρι, γνωστός και ως “Κομαντάντ Χότζα”, πριν από τον πόλεμο στο Κόσοβο συμμετείχε σε εχθροπραξίες στην Τσετσενία και το Αφγανιστάν και το 2001 είχε οργανώσει τα ένοπλα επεισόδια στην ΠΓΔΜ.

Για “ενορχηστρωμένη και οργανωμένη εξέγερση” μίλησε και ο τότε γενικός γραμματέας το ΝΑΤΟ, Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ, ενώ ο εκδότης της εφημερίδας του Κοσόβου “Koha Ditore”, Βέιτον Σουρόι, μίλησε για “ύποπτη ανοχή” της κυβέρνησης του Κοσόβου.

Κατά την διάρκεια των επεισοδίων, η δύναμη της KFOR δεν έβαλε εναντίον των εξεγερμένων διαδηλωτών, δεδομένου ότι δεν υπήρχε ανάλογο νομικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αναφύεται το ερώτημα πώς αυτή η τεράστια, για τα δεδομένα του Κοσόβου δύναμη (KFOR, UN, UNMIK, Governmental Organizations, NGOs, κ.λπ…) πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και δεν προέβλεψε την εξέγερση των Αλβανο-Κοσοβάρων.

Η Χώρα μας πρέπει να έχει στραμμένη την προσοχή της στα συστατικά στοιχεία του “βαλκανικού πολυεθνικισμού” και να αναπτύξει εργαλεία ισχύος κι επιθετικής διπλωματίας για την τελέσφορη αντιμετώπισή του.

*στη φωτογραφία η Ιερά Μονή Ταξιαρχών μετά την καταστροφή του Μαρτίου 2004

https://www.viadiplomacy.gr/17-martiou-2004-o-epilogos-tis-ethnokatharsis-ton-servon-sto-kossifopedio-video/